De belangrijke ander

Rachel (30 jaar) werkt sinds 9 jaar als vaste begeleider in de gehandicaptenzorg met mensen met moeilijk verstaanbaar gedrag. Ze is als stagiaire begonnen tijdens haar studie SPH. Eigenlijk is ze per toeval in de gehandicaptenzorg terecht gekomen. “Het was heel moeilijk om een stageplek te vinden.” Toen ze eenmaal bij Amerpoort aanklopte kon ze kiezen uit drie plekken. Ze had helemaal geen ervaring en is gestart op de dagbesteding voor volwassenen. “Mijn eerste week dacht ik waar ben ik beland?”

Even wennen

“Het was dus even wennen aan mijn nieuwe stageplek. Uiteindelijk heb ik een jaar stage gelopen en raakte ik verknocht aan de mensen en vond ik het werk erg leuk. Vooral door mijn relatie met hen kon ik ook op moeilijke dagen met hen eruit komen. Je wordt op den duur de belangrijke ander.”

Overstap

“Na dat jaar maakte ik de overstap naar een jongerengroep. Daar ben ik na mijn stage blijven plakken en werd ik coördinerend begeleider. Ik werk nu op 2 dagbestedingsgroepen met tieners en jongvolwassenen. We bieden een ontwikkelingsgericht dagprogramma aan. Hier komen jongeren met complexe problematiek en moeilijk verstaanbaar gedrag waaronder jongeren met EVB+. We onderzoeken hoe zij zich verder kunnen ontwikkelen. Dat hangt mede af van hun niveau en hun eigen behoefte.”

Veters strikken

“In onze groep komt bijvoorbeeld één jongen die alles heel graag zelf wil doen en liever geen hulp van een begeleider wil. De neiging van ons als begeleiders is toch nog weleens om taken over te nemen. Dat frustreerde hem enorm. Samen bekeken we hoe we zijn zelfstandigheid konden vergroten en ontstond het plan om hem te leren zijn eigen veters te strikken. De medewerker van de technische dienst heeft daarvoor een grote houten schoen gemaakt met veters. Iedere ochtend strikten we samen de houten schoen. Veters strikken is een uitdagende vaardigheid om te leren. Geduld en doorzettingsvermogen zijn dan ook belangrijk. Maar na één jaar iedere dag strikken is het gelukt. Een enorme mijlpaal voor hem. Dat hebben we gevierd met taart die door ouders werd meegebracht.”

Ondertiteling bij de wereld

“Op de dagbesteding komen jongeren zoals alle anderen jongeren. Ze hebben dezelfde behoeftes, willen plezier hebben en de wereld begrijpen. De jongeren op de dagbesteding kunnen dat vaak niet verbaal duidelijk maken en vertonen gedrag waarvan de onderliggende vraag of reden onduidelijk is. Het is voor ons een puzzel om uit te vinden wat hij of zij duidelijk wil maken. Deze jongeren hebben ondersteuning nodig van de mensen om hen heen om de wereld te begrijpen. Samen met verwanten zorgen we voor de ondertiteling van de wereld. En we begeleiden hen om zo goed mogelijk te gaan met stress en angst.”

Meedraaien in het huishouden

“Mensen met EVB+ kunnen vaak niet verbaal uiten wat zij willen leren en wat zij leuk vinden om te doen. Dat onderzoeken we dan op andere manieren. We spreken met verwanten en bieden verschillende activiteiten aan om te kijken wat hen aanspreekt. Ook kan het zijn dat sommige jongeren er gewoon niet zoveel zin in hebben. Die willen liever wandelen. Dan kijken we hoe we hen toch kunnen prikkelen. De ontwikkeling gaat ook over de dagelijkse activiteiten zoals tafel dekken, afwassen of vaatwasser in- en uitruimen. Dit proberen we dan te leren zodat hij of zij kan meedraaien in het dagelijks leven.”

Sprong in het diepe

“Ik heb een hele mooie baan. Ik mag met mensen werken, hen ondersteunen en helpen om verder te ontwikkelen. Een mooie bijkomstigheid is dat ik tegelijkertijd mezelf beter leer kennen. Dat komt door reflectie op mijn eigen handelen en gedachten. Toen ik als stagiaire begon, moest ik het begeleiden van mensen met EVB+ een kans geven. Het duurt soms even voordat je echt verknocht raakt. Doordat er minder bekend is over mensen met EVB+ en zij minder zichtbaar zijn in de maatschappij kan het een sprong in het diepe zijn. Geef het dus een kans, voor mij is het een leuke ervaring geworden.”